‘In mijn jonge jaren kwam ik geregeld over de vloer bij de dominee die twee huizen verderop woonde. Ik bewonderde de buurman om zijn hartstochtelijke manier van preken, elke zondag weer…’
Ik groeide op in een christelijk gezin. ´s Zondags gingen wij naar de kerk, maar daar werd mijn schuldgevoel als gevolg van de zonde er niet minder op. Integendeel, toen ik op mijn 18e het ouderlijk huis verliet om Civiele Techniek in Delft te gaan studeren, voelde het alsof ik gebukt ging onder de veroordeling van de zonde. In het tweede studiejaar sloot ik mij aan bij een christelijke studentenvereniging 
om zo ´op het rechte pad´ te blijven. Ik had weliswaar nog geen levend geloof, maar er begon al wel iets in mij te broeden. Op de eerste bijbelkring-avond kwam ik in gesprek met de kringleider open over de last van de veroordeling waaronder ik gebukt ging. Dit leek z´n vruchten af te werpen, want een paar maanden later werden mijn geestelijke ogen geopend m.b.t. mijn vroegere zondige levenswandel, maar ervoer ik op datzelfde moment Gods overtuigende stem die zei: “Ik heb je vergeven”. In één klap werd ik bevrijd van de schuldenlast en kreeg ik een levende relatie met God die ik ook spontaan ´Vader´ ging noemen. Een ongezonde vrees voor God maakte plaats voor een heilig ontzag. Ook ging ik begrijpen wat ik in de Bijbel las; iets wat daarvoor niet echt lukte.
Vanuit die dankbaarheid dat Hij mij vergeven heeft, besloot ik drie jaar later tot het maken van een levenstoewijding aan Jezus en Zijn Koninkrijk. Bij die beslissing, die plaatsvond aan de ‘vooravond’ van dit millennium, koos ik ervoor om mijn eigen zelfbeschikkingsrecht op te geven, om Hem Koning te laten zijn, en om Zíjn bestemming voor mijn leven te omarmen.
Die levensbeslissing was iets waar ik nooit spijt van zou krijgen. Integendeel, vanaf dat moment ben ik een nieuwe dimensie van de Heilige Geest gaan ervaren. Het was alsof de zalving van de Geest werd geactiveerd, zodat ik zou kunnen gaan doen waartoe Hij mij roepen zou. En mijn gebeden kwamen ook niet langer neer op een: ´Heer, wilt U mij zegenen´, maar kwamen neer op een levenshouding van ´Heer, waarmee kan ik U dienen?´
Sinds mijn relatie met God tot leven was gekomen, begon ook een bewogenheid voor de Kerk te ontstaan. Iets dat mij erg aangreep, was haar geestelijke toestand. Gedreven door een last kon ik het wel uitroepen met de woorden van Joël 2:17: ´Waarom zou men in Nederland over de Kerk zeggen: Waar is toch hun God!?´ Zou het soms kunnen zijn dat de schepping zucht onder het mank gaan van Christus´ Lichaam…? Kijkend naar de Kerk werd in mijn hart een roep geboren om geestelijke vernieuwing. In de jaren die volgden begon zich een boodschap in mijn binnenste te ontkiemen die betrekking had op het Koninkrijk van God. Die boodschap gaat voor een groot deel over een belofte van grotere werken voor de Kerk in Nederland, over de Heilige Geest, en over het apostolisch fundament onder (de eenheid van) Christus´ Lichaam.
Dit speelde zich af zo tot en met 2003. Ik was inmiddels al afgestudeerd in de specialisatie Verkeerskunde en werkte parttime in de maatschappij. In de jaren daarna begon ook een nieuwe passie voor het Huis van God te groeien. Bij Ontstaan kunt u lezen hoe God vanaf 2005 over nieuwe wegen voor Zijn Kerk begon te spreken, en hoe dat heeft geresulteerd in de Boodschap BereidDeWeg.
